Mommy , Dolan'ın izlediğim ilk filmi ve rahatlıkla söyleyebilirim ki son filmi olmayacak. Benim gibi geç keşfedenler için sinemanın dahi çocuğu olarak adlandırılan bu genç yönetmen hakkında kısa bir bilgi vermek istiyorum film hakkında konuşmadan önce. Genç çünkü; bu arkadaş 1989 doğumlu, henüz 30 bile dememiş bir yönetmen. Sinemanın dahi çocuğu çünkü; hem yönetip hem de başrol olarak rol aldığı ilk filmi Annemi Öldürdüm ile Cannes Film Festivalinde tam 3 ödül birden kazanmış. Altını çizmek gerekir ki filmi henüz 20 yaşındayken çekmiş. Kariyerini detaylıca okumak isteyenler için şuraya kaynağımı koyup filme geçiyorum :)
Mommy, Dolan'ın 2014 yılında çektiği ve yine Cannes'tan Jüri özel ödülüyle dönen bir eser. Filmin sanatsal değerini işin uzmanlarına bırakarak bir psikolog gözüyle hikayeye geçmek istiyorum. Hikaye annesi Diane ile birlikte yaşayan genç Steve ve bu ikiliye sonradan dahil olan Kyla arasında geçiyor. Sorunlu bir ergen olan Steve bir ıslah evinde yaşarken değişen yasayla birlikte annesiyle yaşamak zorunda kalır ve film başlar.
Steve için konulan teşhis dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu ancak arada yüzeysel geçilen bir bağlanma bozukluğundan bahsediliyor ki bence asıl sorun bu.
Yeni doğan her bebek bilmedikleri bu dünyada kendilerine güvenli bir dayanak arar ve bu anlamda annesine bağlanır. Son dönemde hem psikoterapi ekolleri hem de nörobilimcilerin birçok psikolojik rahatsızlığı bağlanma çerçevesinde yorumlamaktadır. Temelde iki tür bağlanma vardır: güvenli ve güvensiz. Filmde buram buram güvensiz bağlanma koktuğu için kısaca bunu konuşalım istiyorum.
Güvensiz bağlanmayı kendi içinde 2'ye ayırabiliriz : Kaygılı ve Kaçıngan. Burda kaygılı bir bağlanma stilinin bulunduğunu söyleyebiliriz çünkü anne duygu regülasyonunu sağlayabilecek güçte değil ve çocuk için güvenli bir dayanak olmaktan çok uzak. Duygularını verbalize edememesi, değişken tepkileri ve kendi güvensiz bağlanma stili Steve'yi "sorunlu" bir ergen yapmaya yetmiş görünüyor. Sınırların çizilmediği, anne çocuğun tam olarak ayrışamadığı bu ailede bağlanmanın arkasından olmasını beklediğimiz ayrılma ve bireyleşme evresinin de sağlıklı bir biçimde yapılmadığı görüyoruz. Zira annemiz Steve'nin odasında kapı çalmadan girebiliyor, mastürbasyonu hakkında konuşabiliyor ve ensestiyöz birtakım yakınlaşmalara yol açabiliyor.
Annede gördüğümüz borderline kişilik örüntüsü öfke nöbetleri ve intihar teşebbüsleriyle oğluna miras kalıyor.
Peki bu kısır döngü kırılabilir mi? Cevap veriyorum: Evet!
Ergenlik ailenin verdiği sorunlu davranış örüntüsünü değiştirmek için insana verilmiş bir şanstır ki isyan bunun en önemli adımıdır. Ergen isyanı, ergenin kendini bulmak için attığı bir çığlıktır. Hele de aileden kopuşu destekleyecek uygun rol modeller varsa çevrede tadından yenmez. Kyla bu anlamda bir destekçi oldu Steve için ancak filmde gizli kalan kendi sorunları sebebiyle belki de, yeterli olmadı.
Çok detay vermedim değil mi? Tavsiyemdir, izleyin :)
Ha unutmadan konuya ilgisi olanlar, yıllarca bu çocuklarla çalışarak kendi kuramını oluşturan Masterson'dan Gerçek Kendilik kitabını okuyabilir.
Görüşmek üzere !
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder